26 mar

Zmarł Adam Myrda

kawaler Krzyża Służby Niepodległości.

Urodzony w 1951 roku w Głuchołazach. Od 1980 r. członek NSZZ „Solidarność” w Zakładzie Budowy Kopalń (ZBK) w Lubinie. Po wprowadzeniu stanu wojennego uczestnik strajku okupacyjnego na Szybie Rudna Główna, w Zakładach Górniczych „Rudna” w Polkowicach w dniach 14-17.12.1981.

Od 1982 r. W Tajnej Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w ZBK. Kolportował podziemne wydawnictwa.

Aresztowany 16.08.1985 przebywał w Areszcie Śledczym, w Legnicy i Wrocławiu. Skazany za działalność opozycyjną na karę pozbawienia wolności w zawieszeniu.

Ostatnio starosta powiatu lubińskiego. Na fot. Podczas uroczystości wręczenia Krzyża

22 gru

Dziś rano zmarł Tadeusz Markiewicz

, nasz nieodżałowany przyjaciel, który był oddanym i bezkompromisowym patriotą. Jego postawa życiowa jak sam mówił wyrosła z rodzinnej tradycji. To dom spowodował, że życie jego było pełne aktywności wynikającej z poczucia odpowiedzialności za sprawy publiczne.Był założycielem struktur NSZZ Solidarność. W stanie wojennym zajmował się wydawnictwami podziemnymi, takimi jak Tygodnik Mazowsze, pismo Most oraz wydawaniem książek. Za swoją aktywność poszukiwany w stanie wojennymi, w końcu internowany na Białołęce. Następnie sądzony i dwukrotnie więziony w więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie. Skazany również na konfiskatę samochodu jako narzędzia przestępstwa.Okres internowania określa jako czas przełomu, gdzie na zawsze pozbył się strachu i spotkał wielu niezwykłych ludzi, którzy do końca go ukształtowali. Po uwolnieniu, od 1986 roku działał czynnie w Solidarności Walczącej Kornela Morawieckiego. Był w składzie Delegatury Wschód, która udzielała pomocy organizacyjnej i sprzętowej grupom konspiracyjnym na Litwie, Ukrainie i Gruzji. Wyjeżdżał na daleki wschód w głąb ZSRR w celu niesienia pomocy materialnej i organizacyjnej polskim zesłańcom.Dom Markiewiczów był schronieniem dla ściganych działaczy w Polsce i za wschodnią granicą.W społecznej działalności nie ustawał aż do końca swych dni. Brał udział we wszystkich wydarzeniach często będąc ich motorem, co potwierdzić mogą lokalni mieszkańcy.Wszystkich prosimy o westchnienie do Pana w intencji Tadeusza.Pogrzeb odbędzie się w Wodyniach. 27 grudnia 2021 r o godzinie 13.00 rozpocznie się msza pogrzebowa w kościele w Wodyniach

27 lip

Zmarł ppłk Stanisław Oleksiak

 ppłk Stanisław Oleksiak

zmarł w wieku 93 lat

honorowy prezes

Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej

Msza pogrzebowa rozpocznie się 2 sierpnia 2018 roku o godzinie 12.00

w Katedrze Polowej Wojska Polskiego po której nastąpi złożenie trumny z ciałem

do grobu rodzinnego na Starych Powązkach, kwatera nr 265


W czasie wojny partyzant 77. pułku piechoty AK, później wieloletni więzień polityczny w PRL; kawaler orderu wojennego Virtuti Militari. O jego śmierci poinformowała rodzina.

Jak poinformował wnuk ppłk. Oleksiaka, Mateusz A. Jakubowski, zmarł on w nocy w otoczeniu najbliższych.
Ppłk. Stanisław Oleksiak był kawalerem Orderu Wojennego Virtuti Militari i Krzyża Walecznych. W 2009 r. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa przyznała mu Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej.
Jak czytamy w informacji na stronie Światowego Związku Żołnierzy AK, Stanisław Oleksiak urodził się w 1924 r. Dzieciństwo i młodość spędził na podlaskiej wsi w Przeździatce. Po wybuchu II wojny światowej podjął naukę w Szkole Głównej Handlowej według oficjalnego programu ściśle zawodowego, którą uzupełniał na tajnych kompletach z zakresu szkoły średniej.
Jego dwaj bracia Henryk „Wichura” i Marian „Sęp” po powrocie z kampanii wrześniowej wkrótce włączyli się do działalności konspiracyjnej, w którą zaangażowali także Stanisława.
Stanisław Oleksiak zajmował się przewożeniem meldunków i tworzeniem tekstów nasłuchów radiowych, które drukowane były w pierwszym piśmie konspiracyjnym „Przedświt” w Obwodzie AK „Sęp-Proso” Sokołów Podlaski.
W 1942 r. zdał maturę i – z chwilą powołania w Obwodzie „Sęp-Proso” Kedywu – został wcielony w jego szeregi, przyjmując pseudonim „Kozic”. Brał udział w akcjach dywersyjnych, m.in. spaleniu Urzędu Pracy – arbeitsamtu w Sokołowie.
Latem 1943 r. wziął udział w wymarszu z oddziałem partyzanckim Konfederacji Narodu na Ziemię Białostocką i dalej, za Niemen. Tam służył w 1. kompanii III bat. UBK 77. pułku piechoty Armii Krajowej, pod dowództwem por. Stanisław Karolkiewicz „Szczęsnego”.

Jego żołnierską służbę zakończyła akcja „Burza” w okręgach nowogródzkim i wileńskim i kulminacyjny moment, czyli operacja „Ostra Brama”, mająca na celu wyzwolenie Wilna. Oleksiak – po rozbiciu jednostek AK przez Armię Czerwoną – uniknął aresztowania.

Po rozformowaniu III bat. w Puszczy Rudnickiej, wraz z grupą kolegów postanowił wrócić na rodzinne Podlasie. Tam skierowany został przez dowódcę kompanii, por. „Szczęsnego”, do dyspozycji komendanta Obwodu Bielsk Podlaski „Koryckiego”, który powierzył mu dowództwo specjalnego oddziału dyspozycyjnego komendy, mającego na celu walkę z UB i NKWD.

4 października 1944 r. został poważnie ranny w potyczce z UB we wsi Perlejewo, a następnie zadenuncjowany i aresztowany przez UB. Przeszedł śledztwo w gmachu przy ul. 1 Maja w Siedlcach, a następnie tzw. proces kiblowy – kilkunastominutowe posiedzenie sądu odbywało się w jednej z cel aresztu MBP, prycze i krzesła zajmowali sędziowie i obrońcy, oskarżonego sadzano na znajdującym się w celi wiadrze – przed Wojskowym Sądem Rejonowym. Więzienie opuścił w czerwcu 1945 r.
W lipcu wyjechał do Warszawy, gdzie służył pod dowództwem „Szczęsnego” w jednostce osłonowej komórki wywiadu „Pralnia II” pracującej dla Dowództwa Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Został ponownie aresztowany, a Wojskowy Sąd Rejonowy skazał go na 10 lat pozbawienia wolności. Karę odbywał w więzieniu na ul. Rakowieckiej, we Wronkach; przez dwa lata pracował także w kopalniach węgla w Sierszy Wodnej i Brzeszczach. Warunkowo wyszedł na wolność w grudniu 1954 r. Rozpoczął pracę w bazie gospodarczej Stowarzyszenia PAX, będącej azylem dla wielu żołnierzy i uczestników konspiracji. Następnie podjął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskał tytuł magistra.

W 1977 roku SB w Siedlcach rozpoczęła działania operacyjne przeciwko grupie niepodległościowej Tadeusza Stańskiego. Na czołowym miejscu został wymieniony Stanisław Oleksiak co było jego kontynuacją  walki o Niepodległość.
W szeregi Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej wstąpił na początku działalności Związku z chwilą uformowania Koła Sokołów Podlaski „Sęp-Proso”, wchodzącego w skład Okręgu Warszawa-Wschód „Białowieża”. W 1996 r. został wybrany na wiceprezesa Zarządu Głównego ŚZŻAK. Po powrocie do pracy związkowej w 2005 r. – po chorobie – wycofał się z działalności związkowej na szczeblu centralnym koncentrując się na pracy w swoim macierzystym obwodzie.
15 maja 2010 r. decyzją IX Zjazdu Delegatów ŚZŻAK – Nadzwyczajnego został wybrany na prezesa Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. W marcu 2013 r. – po rezygnacji z pełnienia tej funkcji – nadano mu tytuł prezesa honorowego stowarzyszenia.

Odszedł od nas prawdziwy bohater walki o Niepodległość. Wzór dla młodych pokoleń.

Formacja Niepodległościowa i Fundacja Walczącym o Niepodległość, Wyklętych,Pokrzywdzonych, Internowanych, Więzionych.

fot:gb

226568 226561 226560 226559